Terapia czaszkowo-krzyżowa

Terapia czaszkowo-krzyżowa. Dlaczego leczy i komu pomoże?

Autor: Marta Klimczak

Terapia czaszkowo-krzyżowa pozbawi Cię wielu dolegliwości nękających Twoje ciało, a także duszę. Podczas terapii odczujesz nie tylko przyjemne ciepło, ale także odprężenie, które będzie towarzyszyć przez cały czas trwania terapii. Dlaczego leczy terapia czaszkowo-krzyżowa i komu pomoże?

Jak wygląda zabieg terapii czaszkowo-krzyżowej?

Każdy, wykonywany w ramach terapii czaszkowo-krzyżowej zabieg trwa około godziny. Na początku każdej terapii powinien pojawić się wywiad terapeuty z pacjentem na temat jego dolegliwości. Terapeuta powinien ocenić Twój organizm, a także postawę.

Podczas zabiegu leżysz w wygodnej pozycji na plecach i jesteś otulony kocem. Zabieg polega na dotykaniu całego ciała w relaksujący sposób. Bardzo delikatne muśnięcia dłońmi dają terapeucie wystarczające informacje o Twoim stanie zdrowia i ważnych dla niego elementów organizmu takich, jak kręgosłup, czaszka i płyn mózgowo-rdzeniowy.

Nieprawidłowości istotnych elementów mogą powodować inne problemy występujące w organizmie. Na przykład : nieprawidłowa pozycja kości klinowej czaszki wywołuje bóle głowy, szyi, napięcia w stawie żuchwowo-skroniowym i kłopoty z zatokami ze skłonnościami do alergii włącznie.

Terapia czaszkowo-krzyżowa. Dlaczego leczy?

Twórca terapii czaszkowo-krzyżowej w eksperymentach na samym sobie odkrył, że kości czaszki, jak i kość krzyżowa przez całe życie zachowują ruchomość. Ich ruchy wymuszane są przez pulsujący płyn mózgowo-rdzeniowy, który uciska błony znajdujące się wewnątrz czaszki.

Ruch płynu mózgowo-rdzeniowego nazywany jest oddechem życia. Przenoszony jest on na wszystkie elementy organizmu, dlatego dokładna analiza ruchu odpowiednich punktów może pomóc w dokonaniu diagnozy i, przede wszystkim, w wyleczeniu.

Do momentu, kiedy ruchy odbywają się w prawidłowy sposób – organizm jest zdrowy. W momencie, kiedy przepływ płynu zostaje zaburzony, występują choroby, a także zaburzenia psychiczne.

Przywrócenie prawidłowego przepływu płynu mózgowo-rdzeniowego pomaga odzyskać pełną sprawność całemu organizmowi. Pod wpływem terapii i odpowiednich czynności tkanka wraca do prawidłowego stanu, dzięki czemu poprawia się stan zdrowia i kondycja.

Komu pomaga terapia czaszkowo-krzyżowa?

Terapia czaszkowo-krzyżowa sprawi, że Twój organizm zaczyna lepiej funkcjonować, diety przyniosą lepsze efekty, podobnie jak zażywane leki. Wskazania do zastosowania terapii czaszkowo krzyżowej :

• przede wszystkim bóle kręgosłupa i stawów,
• ból głowy i migreny,
• nerwobóle,
• nietrzymanie moczu,
• stany pourazowe, w tym złamania, zwichnięcia, czy skręcenia,
• zaburzenia snu, świadomości i nastroju

Ponadto, terapia krzyżowo-czaszkowa przyniesie pozytywny skutek matkom, a także kobietom w ciąży. Stosowana jest najczęściej podczas wystąpienia urazów okołoporodowych matki i płodu, a także stanów depresyjnych po przebytych traumach fizycznych i psychicznych. Terapia ta skutecznie wspomaga również leczenie autyzmu, porażenia mózgowego, a także wiele innych chorób wieku dziecięcego i dorastania.

Z terapii czaszkowo-krzyżowej mogą skorzystać również osoby zdrowe, odczuwające dyskomfort i przemęczenie. Jeden zabieg wykonywany raz w miesiącu może uwolnić od stresu, a przy tym rozluźnić organizm.

Długość terapii zależy przede wszystkim od przypadku, z jakim pacjent zgłasza się do terapeuty.

Terapia czaszkowo-krzyżowa – skuteczna pomoc w trakcie długotrwałego leczenia!

W terapii czaszkowo-krzyżowej udział może wziąć każdy, bez względu na wiek. Każdy zabieg trwa godzinę, a pacjent w trakcie jego trwania jest rozluźniony. Sam zabieg polega na delikatnych dotykach ciała pacjenta, aby zbadać ruchy wywołane pulsowaniem płynu mózgowo-rdzeniowego. Przed zapisaniem się na terapię sprawdź koniecznie gabinet i specjalistę w nim leczącego, ponieważ nieumiejętne wykonanie terapii nie przyniesie żadnych efektów. Pamiętaj też, że terapia czaszkowo-krzyżowa jest tylko pomocą w trakcie leczenia, a nie istotnym procesem. Nie zaniedbuj przyjmowania leków, a także wizyt u lekarza specjalisty.

---

Terapie Naturalne Mieczysława Sikorska-Klimczak - terapie czaszkowo-krzyżowe.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Medycyna Chińska

Medycyna Chińska - najważniejsze pojęcia w 5 minut

Autor: Ryszard Tesla

U podstaw Tradycyjnej Medycyny Chińskiej leży uważna i wnikliwa obserwacja natury. „Nei Jing” starożytna chińska księga medyczna licząca 2500 lat podaje: „Mędrcy żyli zgodnie z prawami natury, więc ich ciała nie zapadały na różne choroby; nie tracili niczego, co dała im natura, a świat nie wyczerpywał ich esencji.”

Medycyna chińska w pigułce

Akupunktura - korzystanie z igieł w celu stymulowania Chi pacjenta.
Ziołowe leki - mieszanki ziół dobrane indywidualnie do każdego pacjenta.
Tui Na - chińska fizjoterapia - manualna metoda terapeutyczna, która działa na punkty i meridiany, stymulując przepływ energii i krwi w mięśniach i stawach.

Równie ważne jest utrzymanie właściwego stylu życia, m.in. przestrzegając diety - w medycynie chińskiej każdy produkt spożywczy ma pewne właściwości. W związku z tym dobranie odpowiednich pokarmów indywidualnie do choroby, stanu fizycznego i psychicznego osoby, zgodnie z porą roku itd. jest niezmiernie ważne dla procesu leczenia.

Medycyna chińska od tysięcy lat jest odpowiedzią na wszystkie dolegliwości Chińczyków i dlatego jest uważana za kompletny system medyczny, który może pomóc przy wielu różnych problemach.

Od ostatnich pięćdziesięciu lat, kombinacja medycyny chińskiej z medycyną zachodnią przynosi świetne rezultaty w Chinach. Przeprowadza się tam tysiące badań, które stanowią potwierdzenie naukowe dla medycyny chińskiej. Oprócz tego, w szpitalach od dawna z powodzeniem integruje się dwa podejścia: najnowszą technologię z osiągnięciami czasów starożytnych.

Na zachodzie, a obecnie również i w Polsce, rośnie zapotrzebowanie na medycynę chińską. Jest to związane ze świetnymi efektami tej medycyny wśród pacjentów, przy równoczesnym braku rozwiązań ze strony zachodniej medycyny lokalnej, która nie radzi sobie w wielu kwestiach zdrowotnych.

Istnieje wiele różnic między podejściami medycyny chińskiej i zachodniej: Medycyna zachodnia leczy objawy i chorobę, zajmując się głównie sytuacjami awaryjnymi (brak nacisku na medycynę prewencyjną) i działa w oparciu o badania naukowe.

Medycyna chińska odnosi się do nierównowagi w organizmie pacjenta, na którą składa się wiele objawów, oraz podkreśla prawidłowy styl życia i opiera się na podstawie empirycznej - na doświadczeniu liczącym tysiące lat.

Medycyna chińska a medycyna konwencjonalna (zachodnia)

Starożytna chińska legenda mówi, że w przeszłości powszechną praktyką było chodzenie do lekarza, kiedy było się zdrowym, a jeśli lekarz musiał leczyć pacjenta, zapalał świeczkę w oknie. Okno z dużą ilością świeczek wskazywało, że lepiej nie korzystać z usług danego lekarza, ponieważ nie wie, jak utrzymać mieszkańców swojej wsi w zdrowiu.

Kolejna różnica między medycyną chińską i zachodnią polega na tym, że medycyna chińska skupia się na znalezieniu źródła problemu. Na przykład: u osoby z wysokim ciśnieniem krwi, migrenami, zaparciami, bólami żeber, nerwowością i bezsennością (zaburzeniami snu) - według zasad medycyny zachodniej zostaną zdiagnozowane objawy 5-6 różnych chorób, co oznacza wizyty u 5-6 różnych lekarzy i wykonanie różnych badań i 5-6 różnych zabiegów. Z kolei, diagnoza według zasad medycyny chińskiej wykaże, że wątroba pacjenta jest w stanie nierównowagi i strategia leczenia skutecznie rozwiąże wszystkie problemy zdrowotne za jednym zamachem.

W Polsce, rośnie świadomość wysokiej skuteczności medycyny chińskiej w leczeniu powszechnych chorób, z którymi zazwyczaj gorzej radzi sobie konwencjonalna medycyna zachodnia.

Synergia czyli szukanie złotego środka

Podsumowując, należy podkreślić, że nie chodzi tutaj o odrzucenie lub preferowanie któregoś z tych dwóch systemów medycznych, ale o znalezienie najlepszych i najwłaściwszych metod w każdym z obu podejść i wykorzystanie ich dla trwałego pożytku pacjenta.

---

Medycyna Chińska to niezwykle skuteczny system leczenia zbudowany na mądrości całych pokoleń i czerpiący swoją siłę bezpośrednio z natury.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Łuszczyca

Łuszczyca – wszystko, co musisz o niej wiedzieć

Autor: JBmedia

Łuszczyca jest chorobą skórną, która dotyka nawet pięciu procent całej populacji. Oczywiście może mieć u poszczególnych osób nieco inny przebieg, inne może być też nasilenie objawów. Czym jest łuszczyca i jak sobie radzić, gdy dopadnie nas ta przypadłość?

Łuszczyca jest chorobą skórną, która nie jest szczególnie groźna. Jednak dla wielu osób to bardzo krępująca przypadłość. Rzeczywiście, skóra zaczerwieniona, miejscami zrogowaciała i wyraźnie łuszcząca się nie prezentuje się szczególnie atrakcyjnie. W dodatku nadal panuje błędne przekonanie, że to choroba zakaźna, więc osoby mające objawy łuszczycy spotykają się nieraz z izolacją i bardzo nieprzyjemnymi komentarzami.

Jakie są przyczyny łuszczycy?

Nie udało się dokładnie określić, co powoduje łuszczycę. Wiadomo na pewno, że to choroba uwarunkowana problemami z układem immunologicznym. Da się tez zauważyć pewne korelacje rodzinne, a więc skłonność do wystąpienia łuszczycy może być w pewnym stopniu dziedziczona. Bezpośrednią przyczyną łuszczycy jest natomiast zbyt szybkie narastanie nowych komórek skóry. Wówczas nie zdążają one normalnie usunąć się z powierzchni, tylko nawarstwiają się, tworząc charakterystyczne szare zgrubienia w formie łusek. Schorzeniu temu towarzyszy też powstawanie stanu zapalnego. Poza tym pojawiają się też czerwone i swędzące wykwity, mogą być problemy wysiękowe. W skrajnych przypadkach świąd i bolesne zmiany obejmują cała powierzchnię ciała, przeradzając się w tzw. erytrodemię łuszczycową.

Charakterystyka łuszczycy

Łuszczyca występuje u obu płci i osób w każdym wieku. Łuszczyca to niestety choroba dermatologiczna zaliczana do przewlekłych. Oznacza to, że bardzo trudno jest się jej trwale pozbyć. Jednak można utrzymywać ją w stanie tzw. remisji, gdy objawy ustępują. Większość kremów na łuszczyce oraz kuracji medycznych koncentruje się na takich właśnie efektach. Warto przy tym podkreślić, że jest to absolutnie wystarczające, bo łuszczyca w stanie reemisji nie jest w żaden sposób zauważalna i nie odbija się negatywnie na komforcie życiowym osoby chorej. Objawy łuszczycy mogą się pojawiać na całej powierzchni ciała. Poza typowymi odmianami zdarza się m.in. łuszczyca paznokci, czy łuszczyca obejmująca skórę głowy. Najtrudniejszą odmianą tej choroby jest tzw. łuszczyca stawów, jaka może się pojawić nawet u jednej piątej osób cierpiących na tę przypadłość.

Jak postępować ze skóra z łuszczycą?

Leczenie łuszczycy wymaga przede wszystkim wizyty u lekarza. W związku z tym, ze jest to choroba przewlekła, sam proces nie należy do prostych. Bardzo często sa w nim stosowane retinoidy. Przede wszystkim jednak terapia opiera się na złuszczaniu zmian skórnych oraz zmiękczaniu skóry i przywracaniu jej równowagi. Bardzo ważne jest tez stosowanie preparatów mających działanie antybakteryjne oraz wyraźnie łagodzące. W tym celu poza lekami przepisanymi przez lekarza bardzo ważne jest też, aby stosować odpowiedni krem na łuszczycę, który przyspieszy redukcję niepożądanych objawów. Alternatywnie stosuje się tez zabiegi fototerapii. Bardzo ważne jest też stosowanie się do podstawowej zasady „po pierwsze nie szkodzić” i przywiązywanie dużej wagi do higieny oraz unikanie urazów i otarć naskórka.

---

Dowiedz się, jak skutecznie walczyć z łuszczycą i dbać o skórę

Artykuł może być przedrukowywany jedynie w niezmienionej postaci z zachowaniem aktywnych linków.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Nie daj się grypie, bądź z naturą w komitywie

Autor: ekosmak.eu

Nikt jej nie lubi, jest nieznośna i przyczepia się zazwyczaj w najmniej odpowiednim momencie wywracając bardzo często do góry nogami dotychczasowe życie chorego.

Grypa! Chociaż brzmi niezbyt groźnie w szczególnych przypadkach potrafi zrobić wiele szkody w organizmie chorego. Pierwsze objawy wyglądają dosyć niegroźnie ot, zwykłe przeziębienie, które potrwa kilka dni i wszystko wróci do normy, jednak nie zawsze tak jest. Pierwszy okres rozwoju choroby zaczyna się bardzo niewinnie. Pojawia się, bowiem lekkie drapanie w gardle i katar. Zignorowanie tych oznak pozwala na dalszy rozwój przeziębienia, które w kilkanaście godzin zaczyna przybierać formę odczuwalnego bólu głowy, bólu mięśni oraz ogólnego rozbicia i osłabienia organizmu chorego.

Najbardziej typowe oznaki przeziębienia:

- kichanie łzawienie z oczu

- ból gardła

- niedrożność kanałów nosowych poparta cieknącym i wodnistym katarem

- kaszel i gorączka

- bóle, ucha, głowy i mięśni

Jeszcze w tym momencie możemy zacząć samodzielnie przeciwdziałać dalszemu rozwojowi choroby wybierając chociażby domowe sposoby leczenia przeziębienia i grypy. Stosując w tym celu sprawdzone receptury naszych prababć na jej pokonanie.

Domowe sposoby na przeziębienie i grypę - dieta!

Jak Polska długa i szeroka tak w każdym jej zakątku znajdziemy wypracowane metody leczenia czy też zapobiegania grypie. Oprócz przyjmowania naturalnych ziółek i mikstur niesamowicie ważna jest odpowiednia dieta zapewniająca choremu dostarczenie cennych witamin i składników mineralnych wspomagających organizm w walce z wirusami. Wśród górali dużym powodzeniem cieszy się popularna kwaśnica na „świńskim ryju” spożywana w celach wzmacniających i ochronnych przed przeziębieniem. W innych częściach kraju popularnym anty – grypowym daniem jest rosół z kury, który poprzez swój smak i zapach oraz cenne substancje wzmaga wydzielanie śluzu, którego wydmuchiwania pozwala na usunięcie bakterii i zarazków ustrojowych. W diecie wskazane są posiłki lekkostrawne poparte spożywaniem dużej ilości płynów w postaci wody mineralnej niegazowanej, herbaty oraz soku z kiszonej kapusty. Sok zawiera duże ilości witaminy C, E, B6 i B12 oraz odpowiednią dawkę składników mineralnych w postaci potasu, żelaza, magnezu oraz cynku.

Zioła

Zastosowanie ziół w leczeniu oznak przeziębienia i grypy jest znane praktycznie od zarania dziejów ludzkości. Jednym z przykładów święcących w dniu dzisiejszym prawdziwy tryumf jest napar z korzenia imbiru i cytryny najlepiej ze sklepu ze zdrową żywnością. W zależności od potrzeby i planowanej ilości soku, przykładowo na jedno spożycie wybieramy średniej wielkości kawałek korzenia imbiru dokładnie rozgniecionego wyciskarką do czosnku. Do tak powstałej papki dodajemy sok wyciśnięty z jednej cytryny, dla smaku możemy dodać odrobinę miodu. Całość zalewamy przegotowaną wodą podgrzaną do temperatury ok. 70⁰C, wyższa temperatura lub zalanie mikstury wrzątkiem pozbawia jej dobroczynnych składników w postaci naturalnych związków wzmacniających organizm i niszczących wirusa choroby.

Kolejnym ze sposobów skutecznie działających przeciwko przeziębieniu i grypie jest spożywanie naparu z suszonych kwiatów lipy. Napar posiada wyjątkowo skuteczne właściwości przeciwgorączkowe doskonale łagodząc bóle głowy i katar. Dzięki działaniu napotnemu napar usuwa substancje szkodliwe dla organizmu. Najprostszy sposób zrobienia naparu to zalanie wrzątkiem ok. 2 łyżeczek suszonego kwiatu lipy i trzymanie go przez ok. 10 minut pod przykryciem w celu dokładnego zaparzenia. Po ostygnięciu odcedzamy wywar i pijemy dodając do smaku odrobinę miodu oraz soku z cytryny, maliny lub innego krzewu owocowego, którego owoce mają właściwości zdrowotne.

Jeszcze innym skutecznym lekiem na przeziębienie domowej produkcji jest duży kubek mleka, do którego dodajemy drobno pokrojony lub rozgnieciony ząbek czosnku. Do mikstury dodajemy łyżkę masła oraz łyżkę miodu dla poprawienia smaku tak przygotowanego napoju. Mikstura ta działa wzmacniająco na organizm oraz doskonale zwilża błony śluzowe gardła, posiada też możliwość działania dezynfekującego.

W przypadku, kiedy żaden z domowych sposobów nie zadziała pozostaje wizyta w gabinecie lekarza.

 Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.
     numer seryjny:582cb1b1-3928-48bf-b3be-47055bef4303

Zaparcia, zatwardzenie, obstrukcja - leczenie i profilaktyka

 Autor: Dr Grand

Pocieszający jest fakt łatwej identyfikacji przyczyny dolegliwości. Normą jest kilka wypróżnień (defekacji) dziennie, ale także tylko 2-3 w  tygodniu. Do zaparcia dochodzi, gdy wypróżnienia są rzadsze niż zwykle  lub gdy wymagają wysiłku. Zaparcia mogą dotyczyć osób w każdym wieku.  Jeżeli zatwardzeniu towarzyszy utrata wagi lub gdy w stolcu pojawia się  krew albo śluz, może to sugerować istnienie poważnej choroby.

 Przyczyny zaparć:
 » dieta ubogoresztkowa (niska zawartość błonnika) i/lub zbyt mała podaż  płynów: najbardziej prawdopodobne u ludzi po 60 roku życia i u dzieci,  które jedzą zbyt mało warzyw i owoców;
 » brak aktywności fizycznej: częsta przyczyna u ludzi w podeszłym wieku,  zwykle po wydaleniu twardego stolca następuje stolec biegunkowy;
 » zespół jelita drażliwego: twardy, grudkowaty stolec, wymieszany z biegunką, często z zawartością śluzu, nigdy z krwią; kolkowe i skurczowe bóle brzucha;
 » bolesne schorzenia odbytu: często nagły początek wywołany np. szczeliną odbytu, hemoroidami,  ropniem lub olbrzymimi kłykcinami; wypróżnienie powoduje silny ból;  krew pojawia się na papierze toaletowym lub w klozecie, ale nie w stolcu;
 » uboczne działanie leków, m.in. stosowanych w chorobie wrzodowej i  antydepresyjnych (opiaty, żelazo, wodorotlenek glinu, trójpierścieniowe  antydepresanty) lub nadużywanie leków przeczyszczających (zaparcia  nawykowe);
 » stres;
 » długotrwałe powstrzymywanie się przed wypróżnieniem (dyschezja);
 » niedoczynność tarczycy (hipotyreoza);
 » nowotwór jelita grubego lub odbytnicy, niedrożność jelit;
 » guzy w miednicy uciskające na jelito grube;
 » choroba zapalna jelit ze zwężeniami (np. choroba Leśniowskiego-Crohna);
 » choroba Hirshsprunga i zwężenie jelita u niemowląt;
 » stwardnienie rozsiane;
 » udar;
 » toczeń układowy;
 » choroba Parkinsona.

 Tendencja do zaparć u niektórych osób może utrzymywać się nawet przez  całe życie, chyba że dokonają one radykalnych zmian w jadłospisie i w  stylu życia - dieta bogata w błonnik, dużo płynów i regularne ćwiczenia  fizyczne to najskuteczniejsza metoda leczenia i profilaktyki zaparć. Jeżeli zaparciom towarzyszy inna dolegliwość, np. hemoroidy lub szczelina  odbytu, pomóc może leczenie tego schorzenia.

 Oto domowe sposoby na zaparcia - leczenie i zapobieganie:

 Celna diagnoza. Wiele osób cierpi na urojone zaparcia, które  często wywołane są błędną informacją o minimum 1 stolcu dziennie. Jak  wspomniano na wstępie - potrzeba opróżniania się jest zróżnicowana  indywidualnie - prawidłowa częstotliwość to 3 stolce dziennie, ale  również 3 tygodniowo.

 Nie wolno przeć przy wypróżnianiu, gdyż jest to główna przyczyna  wystąpienia bolesnych hemoroidów  i szczelin odbytu, które z czasem mogą  nasilać zaparcia wskutek  zbliznowacenia i wtórnego zwężenia odbytu.  Dodatkowo silne parcie  powoduje skok ciśnienia krwi i zwolnienie  czynności serca, co może być  niebezpieczne u osób starszych i  cierpiących na chorobę wieńcową.

 Właściwa pora. Wiele osób oddanie stolca dostosowuje do planu  dnia, tymczasem przytrzymywanie wypróżnienia może prowadzić do zaparcia.  Najlepszą porą na oddanie stolca jest czas po którymś posiłku w ciągu  dnia.

 Płyny. Minimum 6 szklanek różnych płynów dziennie, najlepiej 8 wody mineralnej.

 Ruch pomaga jelitom, przyśpieszając przechodzenie pokarmów przez   przewód pokarmowy. Chodzenie i spacery są zalecane kobietom ciężarnym,   często cierpiącym na zaparcia, jednak codzienny 20-30 minutowy spacer   jest wskazany każdemu.

 Nadużywanie leków przeczyszczających może nasilić zaparcia, gdyż jelita po pewnym czasie przyzwyczajają się do leku. Najlepiej w ogóle z nich nie korzystać.

 Naturalne środki przeczyszczające są zdecydowanie lepsze od  tradycyjnych leków farmaceutycznych. Ich  głównym składnikiem są  najczęściej nasiona Psyllium - skoncentrowana  postać włókien (błonnika) pochodząca  z nasion babki płesznik. W  przeciwieństwie do  syntetyków, nie powodują  one przyzwyczajenia i są  bezpieczne nawet przy  długim okresie kuracji  - ważne, aby popijać je dużą ilością wody.

 Włókna pokarmowe (błonnik). Zalecana dzienna dawka dla dorosłego to 20-40g, natomiast przy zaparciu min. 30g.  Źródłem włókien są węglowodany złożone - najbogatsze z nich to:  niełuskane ziarna (m.in. nasiona babki płesznik), otręby, pieczywo  pełnoziarniste, płatki owsiane, orzechy, świeże owoce (m.in. śliwki,  figi, rodzynki, gruszki, jabłka) i warzywa (m.in. fasola, zielony  groszek, prażona kukurydza). Zwiększenie poziomu włókien w diecie musi  być stopniowe, inaczej grożą wzdęcia i bóle brzucha.
 Przykładowy zestaw: pół filiżanki zielonego groszku (5g), jabłko (3g), porcja płatków śniadaniowych z pełnego ziarna (13g). 
 Dla osób, które nie przepadają za powyższymi produktami, doskonałą  alternatywą jest dodatkowa suplementacja preparatami błonnikowymi.


Śliwki z miodem icytryną. Suszone śliwki należy zostawić na noc w szklance wody i dodać 1 łyżeczkę miodu. Rano trzeba dołożyć pół cytryny i wypić.



Ostropest plamisty. Jego ziarna to oczywiste źródło błonnika, ale  także sylimaryny, czyli naturalnej substancji wybitnie regenerującej  miąższ wątrobowy (na bazie ostropestu produkowanych jest wiele  popularnych leków na wątrobę). Tymczasem sprawniejsza  wątroba to mniej toksyn w organizmie, m.in. we krwi, a czystsza krew to  silniejsze naczynia krwionośne, mniej podatne na deformacje wywołane  silnym parciem, czyli żylaki i hemoroidy często idące w parze z  zaparciami. Także spożywanie nasion ostropestu ma  wielowymiarowy, pozytywny wpływ na leczenie zatwardzeń i dolegliwości  towarzyszących.

Algi i glony morskie stosowane jako codzienne uzupełnienie diety  przywracają prawidłowy transport jelitowy i regenerują przyjazną florę  bakteryjną na całej długości przewodu pokarmowego. Wypróżnienia staja  się częstsze i regularne. Szczególnie zalecane są chlorella i spirulina,  które charakteryzują się wysoką wartością odżywczą. W Stanach  Zjednoczonych nazwano je "wielkimi regulatorami", ponieważ równoważą  wszelkie odchylenia organizmu od normy.

Ostrożnie z ziołami o działaniu rozwalniającym. Medykamenty  zawierające sok z aloesu, senes, szakłak, rabarbar (rzewień lekarski),  kruszynę, korzeń mniszka lekarskiego (mlecz) czy siemię lniane są  szczególnie zalecane, jednak tak jak leków chemicznych, nie można ich  przedawkować - zawsze należy stosować je zgodnie z dołączoną instrukcją.

Triphala. Wyjątkową mieszanką ziół jest szczególnie często zalecany na zaparcia  preparat ayurvedyjski o nazwie Triphala, który kompleksowo reguluje  funkcje układu pokarmowego i ma udowodnione właściwości antyrakowe.

Środki poślizgowe, np. laktuloza, ułatwiają defekacje.

Kremy i maści łagodzące na odbyt. Są wskazane, jeśli oddawanie stolca jest bolesne.

Parafina w jelitach tworzy zawiesinę, która rozmiękcza masę kałową.

Masaż brzucha może być szczególnie pomocny u osób długo leżących.

 Zimne nasiadówki i chodzenie na boso pomagają złagodzić zaparcia u  niektórych pacjentów. Podczas nasiadówki trwającej od 3 do 8 minut,  temperatura wody powinny wynosić około 24°C. Zabieg należy powtarzać  raz dziennie. Szczególnie wskazane są nasiadówki i kąpiele w mikrobąbelkach o właściwościach prozdrowotnych,  które tworząc efekt mlecznej wody, jednocześnie myją, masują, relaksują i  dotleniają całe ciało.


Relaks. W chwili nasilonego stresu ruch jelit ustaje. Jeśli  przyczyną zaparć jest wzmożone napięcie nerwowe, pomocne są techniki  relaksacyjne, a w ekstremalnych sytuacjach wskazana jest wizyta u  specjalisty.
Aromaterapia. Spośród olejków eterycznych na zaparcia zalecany jest olejek mandarynkowy.

Spontaniczny śmiech działa korzystnie na jelita i łagodzi stres.

 Ostatecznie lewatywa (wlewka doodbytnicza) lub czopek glicerynowy to najszybsza i skuteczna walka z naprawdę dokuczliwym zaparciem. Ważne,  aby te rozwiązania były stosowane rzadko, gdyż w przeciwnym razie może  dojść do rozleniwienia jelita grubego, co pogarsza sytuację. Do lewatywy  używa się gumowej gruszki wypełnionej ciepłą wodą (37°C, 1 litr),  ewentualnie z dodatkiem soli kuchennej lub płynnego mydła i oliwy.

 Weryfikacja przyjmowanych leków. Zaparcia są nasilane przez: leki  zobojętniające, zawierające związki glinu, przeciw chorobie Parkinsona,  preparaty wapnia, leki moczopędne, narkotyki, fenotiazyna, leki  uspokajające oraz trójpierścieniowe leki przeciw depresji.

 Unikanie zaparciogennych pokarmów. Należy je wytypować  indywidualnie, np. mleko u jednych wywołuje zaparcia, u innych  rozwolnienie. Osoby z zaparciem na podłożu spastycznym (nadmierny,  przedłużony skurcz jelit często z kurczowymi bólami brzucha; zespół  jelita drażliwego) nie powinny jeść fasoli strączkowej, kalafiora i  kapusty. Profilaktycznie należy z diety wyłączyć pokarmy ciężkostrawne,  tłuszcze zwierzęce oraz węglowodany, które zawiera biała mąka, ponieważ  te pokarmy długo zalegają w jelitach i żołądku.

 Unikanie płynnego oleju (np. roślinny, sojowy czy z oliwek).  Tworzy on w żołądku cienką błonkę utrudniającą trawienie węglowodanów i  białek. Trawienie opóźnia się nawet do 20 godzin, co prowadzi do  procesów gnilnych, wytwarzania gazu i zalegania substancji szkodliwych w  jelicie grubym i okrężnicy. Natomiast naturalne oleje (np. zawarte w  orzechach, owocach awokado czy w ziarnach zbóż) są uwalniane powoli, nie  utrudniając trawienia i nie powodując zaparć.
Unikanie obfitych posiłków. Przejadanie się pogarsza sytuację.

 ZAPARCIA U DZIECI I NIEMOWLĄT...

...są częstym problem, zwłaszcza u tych karmionych sztucznie.  Wypróżnienie co 3-4 dni jest sytuacją prawidłową u niemowlęcia lub  małego dziecka, jednak obecność suchych i twardych stolców trudnych do  wydalenia to objaw zaparcia. Zaparciu u niemowląt trzeba przeciwdziałać  poprzez podanie dodatkowej ilości płynów w postaci wody lub  rozcieńczonych soków owocowych. Można także mały kawałek mydła posmarowany oliwą włożyć dziecku do  odbytu lub zastosować lewatywę z naparu rumianku z łyżeczką soli.

 PORADA LEKARSKA

Gdy zaparciom towarzyszą następujące objawy, należy udać się do lekarza:
 - widoczna krew w stolcu, krwawienie z odbytu;
 - zaparcie utrzymuje się dłużej niż tydzień i nie reaguje na leczenie;
 - wystąpiły ostatnio zmiany w dotychczasowym rytmie wypróżnień, co dotyczy szczególnie osób w wieku ponad 40 lat;
 - zatrzymanie oddawania stolca i gazów, twardość i ból brzucha, wzdęcia.
 Inne niepokojące oznaki to powtórzenie zaparcia w ciągu 3 tygodni i uniemożliwiony normalny tryb życia.
 Najczęstszym powikłaniem silnego i długiego parcia na stolec w czasie wydalania twardego kału są hemoroidy, czyli żylaki odbytu.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.
     numer seryjny:582cb0a7-9024-4877-b5b2-45f85bef4303

Łuszczyca to żaden problem! Skuteczne leczenie naturalne

 Autor: Dr Grand

- przyczyna łuszczycy nie jest znana,
 - indywidualny charakter objawów,
 - środki pomocne u jednych pacjentów u innych mogą okazać się nieskuteczne,
 - efektywna metoda po pewnym czasie może stracić na skuteczności,
 - łuszczyca ma charakter dziedziczny.

 Normalnie skóra odnawia się po 30 dniach - jest to czas przedostania się  komórek z głębszych warstw na powierzchnię skóry. Komórki chorego na  łuszczycę trafiają na powierzchnię po 3 dniach, jakby organizm stracił  naturalną kontrolę nad tym procesem. Nadmiar nowych tkanek trafia na  powierzchnię, czego rezultatem są czerwone, czasami swędzące wybrzuszenia  pokryte drobnymi łuskami lub grubymi, białymi płytkami - powstają tzw.  tarczki. Łuszczyca ma tendencję do pełnoobjawowych nawrotów, między którymi występują okresy bezobjawowe. 

 Rodzaje łuszczycy:
 - łuszczyca zwykła jest najbardziej powszechna, dotyka 9 na 10  chorych; zapalne, łuszczące się ogniska skórne pojawiają się na dużych  obszarach ciała (tułowie i kończyny, głównie łokcie, kolana, dłonie,  okolice pępka, dół pleców i owłosiona skóra głowy); mogą wystąpić także  dołki na powierzchni paznokci oraz pogrubienie lub uniesienie płytki  paznokcia;
 - łuszczyca kropelkowa; małe plamy przypominające krople farby; zwykle występuje u dzieci, często po infekcjach wirusowych, tj. grypa czy mononukleoza zakaźna; może też poprzedzać paciorkowcowe zapalenie gardła;
 - łuszczyca głowy; zaczerwieniona i łuszcząca się skóra często pojawia się wzdłuż linii włosów, może być swędząca i prowadzić do ostrego łupieżu;
 - łuszczyca fałdów skórnych; drobne, ograniczone i czerwone  obszary pojawiające się w okolicach pach, pachwin i pod piersiami; mało  łuszczenia lub zupełnie go brak;
 - łuszczyca krostkowa; występuje na dłoniach i podeszwach stóp,  sporadycznie może być bardziej rozległa; małe, wyniosłe i żółte krosty  są przyczyną powstawania strupów; pojawia się gorączka i wysoka liczba białych krwinek (leukocytoza), co wymaga specjalistycznego leczenia;
 - erytrodermia łuszczycowa to najrzadszy, ale najpoważniejszy typ  łuszczycy; rozległe zaczerwienienie całej skóry przy niewielkim  łuszczeniu; przyczyną jest nieprawidłowe rozszerzenie naczyń  krwionośnych pod skórą, co prowadzi do szybkiej utraty ciepła i zaburzeń  równowagi płynów ustrojowych; potencjalnie zagraża życiu i wymaga  natychmiastowego leczenia
 Maksymalnie 1 osoba na 5 z łuszczycą choruje na stan zapalny stawów tzw. artropatia łuszczycowa, która wymaga szybkiego leczenia.

 Nie znając przyczyn, leczenie przyczynowe jest niemożliwe, dlatego  pozostaje wyłącznie leczenie objawowe, polegające głównie na kompleksowym  wsparciu funkcji układu odpornościowego oraz na stosowaniu kremów i  maści, które nawilżają skórę lub obniżają tempo powstawania nowych  komórek.
 Należy pamiętać, że nie wszystko pomaga wszystkim - potrzebny jest  własny plan walki z chorobą. Wybranie najskuteczniejszego rodzaju  leczenia w indywidualnym przypadku może trwać dość długo.

 Oto sposoby leczenia łuszczycy i wskazówki profilaktyczne:

 Łuszczyca - leczenie zewnętrzne, czyli...
  Naturalna higiena regeneracyjna bez chemii myjącej. Sposób  utrzymywania    higieny ma wpływ na intensywność zmian łuszczycowych.  Chemiczne środki   myjące (mydła, żele, szampony itp.) mogą dodatkowo  drażnić rozstrojoną tkankę skórną i utrudniać proces  prawidłowej  regeneracji,  jednak  usuwanie zabrudzeń jest konieczne, aby uniemożliwić   rozwój  wtórnego  zakażenia. Optymalnym rozwiązaniem okazują się naturalne mikro- i  nanobąbelki powietrzno-wodne, które    działają sterylizująco i  dotleniająco. Dzięki nim używanie    detergentów jest zbędne, a powrót  do prawidłowej funkcji skóry niezakłócony, wzmocniony i    znacznie  szybszy. Poza tym, precyzyjnie oczyszczona powierzchnia skóry lepiej  wchłania miejscowe preparaty lecznicze, co potęguje efekt terapeutyczny.

Specjalne kule piorące,      które bez utraty skuteczności prania ograniczają zużycie  środków     chemicznych, sprawiają, że ubrania są bardziej przyjazne dla   wrażliwej,    odbudowującej się tkanki. Im mniej proszku w praniu, tym  lepiej   wypłukana   odzież z drażniących pozostałości chemii.

 Ciepłe kąpiele zmniejszają ilość łusek, natomiast tarczki stają   się mniejsze, jednak trzeba uważać, gdyż gorąca woda nasila świąd. Można   dodać otręby pszenne - 1kg otrębów należy gotować przez 10-15 minut,   następnie przecedzić i odwar wlać do wanny. Innym rozwiązaniem są płyny natłuszczające do kąpieli.

Zimne kąpiele z dodatkiem filiżanki octu z jabłek doskonale  łagodzą świąd, podobnie  jak lód. Do plastikowej torebki należy włożyć  kilka kostek lodu i  przyłożyć do chorych obszarów skóry. Wskazane są  także kąpiele  przedramion w zimnej wodzie - należy zgiąć ręce w  łokciach i zanurzyć   je na 30-60 sekund, następnie wytrzeć ręce  ręcznikiem - zabieg powtarzać  codziennie.

 Przemienny prysznic wzmacnia cały organizm. Ciepła woda 2-3 minuty, zimna woda 10-20 sekund i od nowa.

 Słońce. 95% pacjentów odczuwa poprawę po regularnych intensywnych kąpielach słonecznych. Znanym miejscem klimoterapii jest Morze Martwe (oprócz słońca bogaty w minerały muł i woda morska  wyjątkowo skutecznie wspomagają leczenie łuszczycy). Łuszczyca nasila  się zimą w klimacie zmiennym i wilgotnym, dlatego w miarę możliwości  warto wyjeżdżać do ciepłych krajów. Promienie ultrafioletowe (zwłaszcza  beta) są skutecznym lekiem, jednak prowadzą także do oparzeń, co może być przyczyną raka skóry. Jedynym sprawdzonym wyjściem jest krem przeciwsłoneczny położony na zdrowe obszary skóry.

Naświetlanie miejsc łuszczycowych przy pomocy lamp leczniczych lub w solarium - konsultacja z lekarzem jest niezbędna!

Akupunktura może okazać się także pomocna w leczeniu łuszczycy.

 ...czym smarować zmiany łuszczycowe?

 Nawilżanie i zmiękczanie suchej skóry łagodzi przebieg choroby,  ograniczając świąd i powstawanie łusek. Obojętne olejki do ciała,  tłuszcze roślinne, galaretki wazelinowe, kremy, maści i płyny z  alantoiną, lanoliną, woskiem (parafiną), liposomami, witaminą F, masłem  shea, kwasem salicylowym lub mocznikiem skutecznie pomagają skórze  zatrzymywać wilgoć. Najlepiej stosować je tuż po kąpieli, gdy skóra jest  jeszcze mokra. Natomiast na świąd pomagają płyny z mentolem i kamforą.

Krem kortyzonowy, dostępny bez recepty, zawiera mniej leku niż   kremy na receptę, jednak zawsze warto sprawdzić jego skuteczność. Jest   bezpieczny nawet na twarzy i w okolicach narządów płciowych. Należy   stosować tylko do osiągnięcia doraźnej poprawy i stopniowo odstawić,  gdyż  organizm po dłuższym czasie uodparnia się na jego działanie.

Osłonięte chore miejsca. Przy pomocy plastrów lub plastykowej folii należy zakleić na kilka dni  wcześniej posmarowane kremem kortyzonowym zmiany skórne.  Dzięki temu  skóra mięknie, komórki ulegają zniszczeniu, co spowalnia ich   rozmnażanie. Metoda skuteczna tylko na małych obszarach, nie większych   od monety 5-złotowej, nie zadrapanych i nie zainfekowanych.

 Smołę węglową nakłada się bezpośrednio na tarczki lub   przygotowuje kąpiel z olejkiem zawierającym smołę, a głowę myje się   szamponem z tym środkiem. Preparaty smołowe mogą pozostawiać plamy i   mają intensywny zapach, dlatego należy postępować zgodnie z dołączoną   instrukcją. Stosowanie każdego specyfiku należy przerwać, gdy wystąpi  pieczenie lub podrażnienie skóry i  nie smarować obszarów odkrytych bez  naskórka.

Glinka indiańska zmieszana ze środkiem zmiękczającym doskonale  pomaga na chore łokcie i  kolana. Środek zmiękczający nadaje tarczkom  wilgotność, a glinka  przykrywa je.

 Organiczny olej kokosowy (BIO) to kolejna naturalna i skuteczna  alternatywa dla farmakologicznych preparatów nawilżających. Obecnie  staje się coraz bardziej popularny w leczeniu różnych zmian skórnych.

Uczep trójlistkowy to ziele często wykorzystywane w leczeniu łuszczycy. Wyciąg można spożywać, smarować skórę lub dodawać do kąpieli.

Okłady z namoczonego mielonego lnu łagodzą objawy łuszczycy.

Pozostałe naturalne i sprawdzone preparaty do nacierania chorych miejsc:
 1x dziennie:
 - miód do ciała z propolisem,
 - sok z aloesu,
 - maść żywokostowa,
 - napar z ziela przywrotnika i krwawnika,
 - olejek dziurawcowy,
 - olejek rumianku rzymskiego;
 2-3x dziennie:
 - nasiona wiesiołka dwuletniego utrzeć na miazgę lub zmiksować,
 - maść lub wyciąg z ziela jeżówki.

 Łuszczyca - leczenie wewnętrzne, czyli co jeść...

 Dieta chorych na łuszczycę powinna dostarczać dużo witaminy B2 i  H. Cebula, groch, kapusta,  marchew, szpinak, owoc głogu, miód, drożdże,  winogrona, śliwki i morele  suszone to podstawowe środki lecznicze.  Warto pić soki z marchwi, dyni i szpinaku. Zaleca się również suplementy  mineralne oraz regularny  post (5-7 dni w miesiącu lub 1 dzień w  tygodniu).
  Ryby i tran pomagają dzięki zawartości kwasu  tłuszczowego eikozopentaenowego  (EPA). Jednak skuteczność tej metody  jest uwarunkowana od indywidualnych predyspozycji.

Pozostałe wskazówki:

 Nadwaga sprzyja łuszczycy. Mimo braku naukowego wyjaśnienia tej zależności, stabilizacja wagi łagodzi dolegliwość.  

Stres może wywołać i wzmaga chorobę. Pomaga tygodniowy urlop lub krótkie oderwanie się od codziennych obowiązków.

Inne podejście do choroby. Najważniejsze jest zaakceptowanie  problemu i nauka skutecznych sposobów terapeutycznych. Jeśli od A do Z  nic nie pomogło, nie wolno się poddawać, lecz znowu zacząć od A.

 Uszkodzenia skóry mogą doprowadzić do nowych zmian. Chorzy na  łuszczycę nie powinni zbierać jeżyn, nosić za ciasnych butów, ciasnego  paska, używać tępej żyletki lub drażniących środków chemicznych.
 
 Infekcja nasila łuszczycę, dlatego ważne jest wczesne i skuteczne   leczenie każdego zakażenia oraz szczególna kontrola zmian łuszczycowych   w czasie infekcji. Wówczas zalecane są preparaty antyseptyczne.

 Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.
     numer seryjny:582caf2e-0130-4162-9662-43b75bef4303

Taping- nowatorska forma rehabilitacij

Autor: RehActive

     Kinesiology Taping to nowatorska metoda rehabilitacji, stworzona na początku lat siedemdziesiątych w Japonii przez dr KenzoKase. Do Europy dotarła w roku 1998, a do Polski w 2004r. Kinesiology Taping, to terapia łącząca elementy medycyny europejskiej i dalekowschodniej, gdzie leczy się pacjenta, a nie chorobę. Istotą tej metody terapeutycznej jest oddziaływanie na organizm różnymi czynnikami mechanicznymi w celu wywołania pożądanych zmian. Wykorzystywany jest do tego tape (plaster), o właściwościach zbliżonych do ludzkiej skóry.
Zastosowanie plastrów i uzupełnienie japońskiego systemu o wiedzę z zakresu mechaniki dotyczącą mechaniki powięziowej, systemów połączeń łańcuchów mięśniowych, daje niezwykle skuteczne działanie terapeutyczne. Stosowanie plastrów do Kinesiology Tapingu nie ma negatywnego wpływu na krążenie podskórne krwi i limfy, dlatego mogą być noszone od kilku do kilkunastu dni. Dysfunkcje stawowe są w większości spowodowane przez nierównowagę mięśniową, którą możemy wyrównywać odpowiednio aplikując plaster nie na miejsce objawu (staw), ale na przyczynę (mięsień). Ten sposób leczenia daje nieograniczone możliwości pracy pacjenta z zastosowaniem plastra.

Dzięki dużej elastyczności, plaster „unosi” skórę oraz tkanki znajdujące się pod nią, co usprawnia krążenie, wspomaga funkcje mięśni, zwiększa zakres ruchu i daje poczucie stabilności w stawie. Poprzez zmniejszenie nacisku na receptory bólowe uzyskujemy efekt przeciwbólowy. Odpowiednia aplikacja plastra w okolicy węzłów chłonnych wspomaga usuwanie obrzęków i zastoin limfatycznych.
Metoda ta może być wykorzystywany w następujących przypadkach:bóle kręgosłupa różnego pochodzenia,bóle przeciążonych stawów kończyn dolnych jak i górnych łokieć tenisisty, golfisty, urazy sportowe świeże i przewlekłe, niestabilność stawów, obrzęki, wskazania do drenażu limfatycznego, złamania, urazy żeber, blizny i zwłóknienia ograniczające ruchomość, bóle kręgosłupa oraz obrzęki u kobiet w ciąży, wspomaganie laktacji, korekcja wad postawy, wad stóp.Kinesiology Taping jest metodą, którą można stosować zarówno u dorosłych jak i dzieci, u osób ze schorzeniami ortopedycznymi, neurologicznymi oraz u każdego, kto wymaga takiej właśnie interwencji.

Ból jest powszechnym i rosnącym problemem naszych społeczeństw. Farmakoterapia nierzadko nie jest efektywna. Jak wiemy ból jest subiektywnym odczuciem każdej osoby, którego nie można zmierzyć za pomocą systemów pomiarowych. Utrzymujący się dyskomfort zmniejsza sprawność, wytwarza nieprawidłowe procesy kompensacyjne, co w konsekwencji pogarsza jakość życia danej osoby. 

Kobieta w czasie ciąży doświadcza nowej sytuacji, która manifestuje się zmianami hormonalnymi w organizmie oraz zmianą sylwetki. Zmienia się kształt kręgosłupa, zwiększa się jego wygięcie do przodu, powodując nierównowagę mięśniowo-powięziową, a w konsekwencji bóle kręgosłupa. Dziecko rozwijając się w łonie kobiety zmniejsza przestrzeń między narządami wewnętrznymi. To bardzo często wpływa na nasilenie dolegliwości bólowych. Niektóre kobiety odczuwają również bóle kręgosłupa i kości krzyżowej podczas porodu, co jest spowodowane skurczami macicy i przechodzeniem dziecka przez kanał rodny. Miednica musi się dopasować do nowej sytuacji, jaką jest poród.

Zauważamy, że u kobiet w czasie ciąży już od 7–8 tygodnia ciąży pojawiają się dolegliwości bólowe kręgosłupa, kości krzyżowej, pośladków, które mogą się nawarstwiać wraz z rozwojem dziecka, zwiększaniem się brzucha i rozciąganiem mięśni.

Nie ma możliwości pełnej redukcji bólu u kobiet w ciąży za pomocą farmakoterapii, bowiem jest to często przeciwwskazane. Dlatego, aby wyjść na przeciw oczekiwaniom kobiet oczekujących dziecka proponujemy zastosowanie aplikacji kinesiology taping, jako metody redukującej dolegliwości bólowe kompleksu lędźwiowo-krzyżowego w trakcie trwania ciąży, jak również podczas porodu. Plastrowanie jest wykonywane za pomocą oryginalnego plastra, który nie zawiera żadnych leków i lateksu i jest wyprodukowany z wysokiej jakości bawełny ze 100% akrylem. Jest bezpieczny dla kobiety i jej dziecka. Plaster posiada europejski CE i jest dopuszczony na terytorium Polski jako produkt medyczny.

W czasie ciąży kobiety skarżą się również na odczucie napięcia oraz obrzęki w kończynach dolnych. Aplikacje limfatyczne redukują napięcia systemu powięziowego, co zmniejsza dyskomfort i ogranicza obrzęk. Zmniejszenie obrzęku przyczynia się do poprawy zakresu ruchu we wszystkich stawach kończyny dolnej i normalizuje napięcie mięśni.

Kinesiology Taping stosuje się również po zabiegach operacyjnych na stawie kolanowym.

Artroskopia stawu kolanowego jest obecnie powszechnie stosowaną metodą zabiegową. Daje wiele możliwości naprawczych w przypadku uszkodzonego stawu. Okres gojenia tkanek po zabiegu artroskopowym różni się w zależności od zastosowanego postępowania chirurgicznego.

Artroskopia stawu kolanowego jest obecnie powszechnie stosowaną metodą zabiegową. Daje wiele możliwości naprawczych w przypadku uszkodzonego stawu. Okres gojenia tkanek po zabiegu artroskopowym różni się w zależności od zastosowanego postępowania chirurgicznego.

Czynnikami detrminującymi intensywność i progresję rehabilitacji są:

ból, stan zapalny, wysięk, obrzęk,zakres ruchu,propriocepcja i kontrola mięśniowa,sila mięśniowa,wytrzymałość i kondycja pacjenta.

We wczesnej fazie po operacji priorytetem jest zniesienie bólu oraz obrzęku po to, aby stworzyć jak najlepsze warunki do gojenia się uszkodzonych lub zrekonstruowanych tkanek.
Zbyt wczesna i agresywna rehabilitacja może prowadzić do ponownego uszkodzenia tkanek, zbliznowaceń i ograniczenia ruchomości.
Aby zmniejszyć ból i dyskomfort podczas usprawniania, stosuje się różnego rodzaju aplikacjeKinesiology Tapingu o charakterze odciążającym.

więcej na http://www.rehactive.com/nowosci/taping-w-rehabilitacji/
Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.
     numer seryjny:582cabf0-5c80-4d99-a482-415e5bef4303